19 Δεκεμβρίου 2013

Γερνάω μαμά.



Δεύτερο Σάββατο του Δεκέμβρη. Η μέρα ξεκίνησε μουντή αλλά μου παραχώρησε το προνόμιο της ηλιοφάνειας λόγω των επερχόμενων γενεθλίων. Βούτηξα τη φωτογραφική μου μηχανή που ακούει στο όνομα Φούλα και ξεχυθήκαμε αγκαλιασμένες στο κέντρο του θορύβου και της ανισότητας, στο κέντρο της Αθήνας.Προσπαθούσα μανιωδώς να αποτυπώσω αντιφάσεις, αδέξια μάλλον, μέσα στη μνήμη που βρισκόταν στα σωθικά της φίλης μου:
Από τη μία, ανθρώπους χαμογελαστούς στα λιγοστά πάρκα και στις πλατείες, χαχανητά στο κέντρο πολύχρωμων κάδρων,  κι από την άλλη τα ξεθωριασμένα κτήρια που θρηνούσαν την χαμένη τους αίγλη και τους ρημαγμένους δρόμους.

Όταν πια είχα χορτάσει εικόνες, κούραση και κρύο, επέστρεψα στη ζεστασιά του θερμοπομπού μου. Εντούτοις η μέρα δεν είχε τελειώσει ακόμα. Ο Θ.Σ. , του οποίου το βλέμμα παρέπεμπε σε αινίγματα ανθολογίου δευτέρας δημοτικού, μου ανακοίνωσε περιχαρής ότι το βράδυ θα γιορτάζαμε την ανάπτυξη των άσπρων τριχών μου σε κάποιο μεζεδοπωλείο της περιοχής. Φορέσαμε λοιπόν τα επίσημά μας και παρφουμαρισμένοι καβαλήσαμε τον ηλικιωμένο, τετράτροχο Μπόμπο. Φτάσαμε σε λιγότερο από 10 λεπτά, μιας και ο προορισμός δεν απείχε πολύ από το σπίτι, και δίνωντας το όνομα/σικρετ πασγουορντ, οδηγηθήκαμε στο τραπέζι μας, όπου

όπου βρισκόντουσαν όλοι. Η από γεννησιμιού κολλητή μου, ένας ακροβάτης και μία κοκκόνα από τη μακρινή συμπρωτεύουσα, η υπεύθυνη διακόσμησης λατρεμένη Φρικολολίτα, ένας γλυκούλης Ιγνάτιος Ντάλτον, το Κρητικό Κογιότ, η γραφίστρια με τα Παιδικά Παπούτσια και ο Βασιλιάς Υπέροχος, στολισμένοι με κωνικά παρτυ χατς και περιστοιχισμένοι από πολύχρωμα μπαλόνια σε παλ αποχρώσεις. Στο κέντρο του ενδιαφέροντος ένας ροζ ποντικός με 185 κεράκια αναμμένα που αδημονούσαν να απαλλαχτούν από τις υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες. Ήταν όλοι εκεί για εμένα (και όχι για την ποικιλία κρεατικών)  και ήταν τα καλύτερα γενέθλια της μέχρι τώρα 23χρονης (γκουχου) ζωής μου. 



2 Δεκεμβρίου 2013

Δευτέρα.

Δευτέρα, η χειρότερη των εφτά ημερών, η μέρα που συχνά φαντάζομαι σαν ένα παιδί που το κακομεταχειρίζονται χωρίς να φταίει και μεγαλώνοντας εκφράζει το συσσωρευμένο θυμό του σε ιθύνοντες και μη, Δευτέρα, η πρώτη εργάσιμη της εβδομάδας, να σηκωθώ, να πιω καφέ, να φύγω βιαστικά να στριμωχτώ στο μηχανικό ερπετό που τρέχει μέσα στην υπόγεια σήραγγα μαζί με άλλους πολλούς, να μοιράσουμε το οξυγόνο, να κοιτάξουμε ανέκφραστοι το κενό, να χαζέψουμε τις αντανακλάσεις μας στα τζάμια, να ισιώσουμε ακούσια τις φράντζες μας, να αποχωρήσουμε βιαστικοί για τη χώρα του ήλιου, Κοιτάζω έξω απ' το παράθυρο, δε βρέχει τώρα, άδειασε ο ουρανός σκέφτομαι μετά τη βραδινή,βομβιστική επίθεση των σύννεφων και τα αλλεπάλληλα υδάτινα πυρά, θα πάρω όμως ομπρέλα - αν το θυμηθώ, Τι να φορέσω; έχω χαλάσει το σώμα μου και η χιονοστιβάδα λίπους δε δέχεται να στριμωχτεί στα περσινά μου ρούχα, δε νιώθω καλά, ούτε εγώ ούτε και το διάφραγμά μου που με τιμωρεί με σφάχτες, 8.50, να προλαβαίνω μία κούπα καφέ ακόμη πριν βασανίσω τον εαυτό μου πηγαίνοντας στην πρωινή δουλειά μου; θα κάνω υπομονή, θα πάω και στην απογευματινή δουλειά μου να ακούσω το Στάθη να μου μιλά για τη συνέχεια της ιστορίας του Ντράγκο που πήρε αποβολή την περασμένη εβδομάδα και δε μασάει, Φασαρία, η κυρία Αλτς Χάιμερ τσακώνεται γι' άλλη μια φορά με τον σκύλο της, τον φαντάζομαι να διαφωνεί με το κρέμασμα του κόκκινου, πασχαλινού αβγού έξω από την εξώπορτα αρχές Δεκεμβρίου, αλλά η ίδια δε δέχεται κριτική από κανέναν, πόσο μάλλον από έναν σκύλο, Δεκέμβρης, ήρθε ο χειμώνας και δε ζούμε και στα ορεινά να περιμένουμε το χιόνι, το καλοκαίρι φαντάζει τόσο μακρυά αλλά ο καιρός περνάει γρήγορα, του έχω εμπιστοσύνη, 9.00, ΣΉΚΩ.

5 Νοεμβρίου 2013

Αυτοί είμαστε (;)


Έβγαινα από το τέταρτο βαγόνι της ημέρας κι αντίκρισα έναν πανικό αφύσικο, διαφορετικό από εκείνον τον "μπες γρήγορα στο τραίνο γιατί το επόμενο φθάνει σε τρία λεπτά και μέχρι τότε μπορεί να 'χω πεθάνει και να καθυστερώ στη δουλειά μου εις τους αιώνας των αιώνων". Κάποιος ψηλός βροντόφωνος ωρυόταν και κατηγορούσε κάποιον πρόεδρο ότι κάτι πληρώνει. Αφού τεκμηρίωσε χρησιμοποιώντας όλα τα ντεσιμπελ που είχε στη διάθεσή του, ένα παιδί ξεπρόβαλε πίσω από το τοίχος συνομηλίκων του και με όλο το θάρρος της προστασίας που οι υπόλοιποι δεκάχρονοι του παρείχαν,ανταπάντησε με σθένος. Ήταν γεγονός. Όλος εκείνος ο λαός είχε κοντοσταθεί στην έξοδο για Συγγρού-Φιξ με σκοπό να παρακολουθήσει τον καυγά του πενηνταβάλε με το παιδί σε ηλικία προπαίδεια του 8 για το ποδόσφαιρο.
Βρίσκοντας το δρόμο προς τις κυλιόμενες στάθηκα δίπλα σε έναν νέο που κουνώντας απαξιωτικά το κεφάλι μου είπε: 
"60 χρονών μαλάκας και τσακώνεται με το νιάνιαρο για τις ομάδες. Αυτοί είμαστε. Η επανάσταση μας μάρανε. Πρετεντέρης και πολύς μας πέφτει". 

23 Οκτωβρίου 2013

Μια φορά κι έναν καιρό..

..ήταν ένας Ακροβάτης που πέρναγε την ώρα του περπατώντας σε σχοινιά, καλώδια και τεντωμένα σύρματα κάθε είδους. Φίλους δεν είχε, εξόν από μια Κίχλη που έκοβε κατά καιρούς Παντζάρια, πετούσε ως τον ώμο του, έκλεινε τα λαμπερά φτερά της και τον τάιζε στο στόμα. 

Αίφνης μια μέρα,
 -μια μέρα που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι θλιβερή, βροχερή μουντή και μαύρη για λόγους τραγικότητας αφήγησης και που δεν ήταν παρά ηλιόλουστη και καλοσυνάτη-
ο περί ου ο λόγος μοναχικός μας τύπος έκπληκτος ανακάλυψε ότι είχε χάσει την ισορροπία του! Αυτός που ζούσε μες στα σύννεφα και γνώριζε τα φυλλώματα των δέντρων καλύτερα κι από τα σοκάκια της γειτονιάς του, είχε εγκαταλειφθεί σύξυλος από την πιο χαρακτηριστική του ιδιότητα.

Δεν το έβαλε όμως κάτω. Αρχικά στράφηκε στην παλιά δοκιμασμένη μέθοδο της προπόνησης αλλά μετά από τρία σπασμένα πόδια, πέντε ραγισμένες κλείδες και οχτώ αχρηστευμένα χέρια αποφάσισε να καταφύγει σε άλλου είδους τεχνάσματα. Έτσι αγγάρεψε μια δολοφόνο, γνωστή στους ευρύτερους κύκλους και ως Κίλλερ, να του πετά μαχαίρια όσο αυτός θα επιχειρούσε να διασχίσει το τεντωμένο σχοινί, με την ελπίδα ότι ο φόβος και ο τρόμος θα τον επανέφεραν στην αρχική του κατάσταση. Ούτε όμως κι αυτό το εγχείρημα απέβη αποτελεσματικό, το αντίθετο μάλιστα, αφού ο  φίλος μας εκτός από αστάθεια βρέθηκε να έχει και ιπταμενομαχαιροφοβία.

Τότε ήταν που εμφανίστηκε μπροστά του ο επανωμηχανης θεός, ένα Υπέροχο πλάσμα με σώμα λιονταριού, μυαλό κουκουβάγιας, αμφίεση τραβόλτα και πιστή του σύντροφο μια καβασάκι 600.
Σταμάτησε μπροστά από το δέντρο στο οποίο ο ακροβάτης είχε γύρει κι έκλαιγε απαρηγόρητος τη μοίρα του σηκώνοντας τρεισήμισι σύννεφα σκόνης και τριαντα-τρία πετραδάκια στον αέρα που προτίμησαν να πετάξουν από το να προσεδαφιστούν ξανά, άπλωσε το χέρι του και του έδειξε σκίτσα από τον κόσμο που δε γνώριζε, τον επίγειο. Του έδειξε Μπαζνολούλουδα πιτσιλισμένα με σταγόνες μπλε πλαστικού χρώματος, του έδειξε τη γυναίκα μόδιστρο με τα Κόκκινα Χείλη, τα Παιδικά Λευκά Παπουτσάκια σε πορτοκαλί φόντο και τέλος μια όμορφη μονόφθαλμη χαμογελαστή κοπέλα που τραγούδησε στ' αυτιά του τσιριχτά ΛΟΛ. Ο Υπέροχος πήρε πίσω τις ζωγραφιές του, του έκλεισε το μάτι, καβάλησε τη μηχανή του κι εξαφανίστηκε (φήμες λένε ότι εκείνη τη μέρα ήταν βραδινός και είχε ήδη καθυστερήσει να χτυπήσει κάρτα στην εταιρεία του).

Μετά από αυτό ο Ακροβάτης έβγαλε τα μαύρα, εύκαμπτα παπούτσια του, χαιρέτισε τον ουρανό και κατευθύνθηκε προς το Λευκό του Πύργο. Τώρα πια ήξερε. Τι; Δε μένει παρά να ρωτήσουμε τον ίδιο.




20 Οκτωβρίου 2013

Εργασία και χαρά, μέρος δεύτερο.








Παιδιά. Ναι, εκείνα που φαντάζεσαι. Με την πολυλογία, την υπερκινητικότητα, τις ατέλειωτες ερωτήσεις.Μία τάξη, μία δασκάλα, ένας μαγικός πίνακας, ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι και γύρω του λιλιπούτειοι σύνεδροι με πολύχρωμες κασετίνες και ευφάνταστες ξύστρες. "Κυρία", "miss", "teacher", "μαμά", ακούω σε όλα.

Παιδιά. Που τραγουδούν μες στην τάξη χρησιμοποιώντας αυτοδημιούργητες λέξεις, που η αγωνία τους περιορίζεται στο πως θα καταφέρουν να τεμαχίσουν μία γόμα με το χάρακα, που θα σκάσουν αν δε σου περιγράψουν τον καλύτερό τους φίλο. Έρχονται χοροπηδώντας στην τάξη, διαφωνούν για τα μαθήματα επιχειρηματολογώντας κατά κόρον με τη φράση "μα αφού είναι χαζομάρα!", απλώνουν όλη την πραμάτεια τους, ρίχνουν, χάνουν , βρίσκουν αντικείμενα, αλληλοκατηγορούνται κι αγκαλιάζονται, απορροφούν γνώση. 

Παιδιά. Διαφορετικών βιοτικών επιπέδων, φορείς οικογενειακών προβλημάτων, χαρούμενα και προβληματισμένα. Η Ηρώ που έχασε τον πατέρα της πέρυσι τα Χριστούγεννα, ο Κώστας που έχει πατέρα ναυτικό και τον βλέπει δύο φορές το χρόνο, η Μαριλού της οποίας η μητέρα δουλεύει τα απογεύματα και κάθε φορά πριν μπει στην τάξη κλαίει γιατί της λείπει, η Άρτεμις που από τότε που χώρισαν οι δικοί της χάνεται συχνά στις σκέψεις της, ο Θοδωρής που παραδέχεται ευθαρσώς ότι δεν αγαπά το μικρό του αδερφάκι γιατί απλούστατα δεν καταλαβαίνει τίποτα. 

Παιδιά. Ενθουσιάζονται με ένα τραγούδι, με τα έντονα χρώματα, με ένα υποτυπώδες παιχνίδι, με τη βραχυπρόθεσμη κατάκτηση ενός στόχου, με τα αυτοκόλλητα, με τα μαλλιά και τα ρούχα της κυρίας τους, με τα μηχανικά μολύβια, με εκείνες τις σύγχρονες σβούρες των οποίων το όνομα μου διαφεύγει. 

Παιδιά. Μου.

1 Οκτωβρίου 2013

Εργασία και χαρά, μέρος πρώτο.

8 η ώρα με ξυπνάει και σηκώνομαι κατά κανόνα, ένα εικοσάλεπτο αργότερα. Καφές καραβίσιος με χλιαρό νερό, ανώδυνα ερεθίσματα με επιτομή το καντι κρας. Χαλαρές κινήσεις και ακούσιες συγκρούσεις με τον τοίχο (σε 10 χρόνια θα χρειαστώ καινούρια μικρά δαχτυλάκια ποδιών). Ησυχία ή ράδιο, ανάλογα με τις ορέξεις. Ντουζ ντύσιμο και εγκατάλειψη οικίας στις 9,20 με εφόδια ένα βιβλίο κι ένα μπουκαλάκι νερό.
  




Πρωινή δουλειά.
Το πρωί μεταφέρω αλυσιδωτά την πίεση από πάνω μου στους ανυποψίαστους, αγενείς, αγχωμένους δέκτες των τηλεφωνημάτων μου. Κάποιος είχε πει ότι αυτή είναι από τις χειρότερες δουλειές του κόσμου -αυτός ο κάποιος είμαι εγώ. Εγκατέλειψε σταχτοπούτα το πατατράκ σου ορφανό μετά τις όποιες βωμολοχίες και προχώρα παρακάτω ευδιάθετη, έχεις ένα στόχο να πιάσεις. 

Και μέσα στα 736.298 ντεσιμπέλ μία τριάδα ανθρώπων που μ΄ έβαλαν στην ομάδα τους επειδή είμαι δροσιά, όπως χαρακτηριστικά λένε. Η ομάδα του "δες το αλλιώς", κάνε τη δουλειά σου με χιούμορ και φεύγοντας άσε στην είσοδο του κτηρίου όποια αρνητική σκέψη. Η ομάδα που μου δείχνει αστείες φωτογραφίες στο κινητό και μου γυρνάει την καρέκλα 360 μοίρες, που με πνίγει με τα καλώδιά μου όταν με παίρνει από κάτω. Που σχολιάζει τα τερτίπια των υψηλά ιστάμενων συνωμοτικά. Που πιέζει τις ώρες να περάσουν πιο γρήγορα. Ένας βόριος, 2 νότιοι κι εγώ. Η ομάδα. 

Δύο η ώρα, άσε τις χαιρετούρες, θα τους δεις κι αύριο.

6 Σεπτεμβρίου 2013

Αλληλούια.

Συνέντευξη υπ' αριθμόν 1.452.

Είχα κλείσει ραντεβού την ίδια μέρα το πρωί, ακυρώθηκε για τις 8 το βράδυ. Βγήκε το πρόγραμμά μου οφφ κι ένας πονοκέφαλος είχε αρχίσει να μου κάθεται στο σβέρκο. Ήμουν στο δρόμο από τις 10 το πρωί και θα συνέχιζα το τρέξιμο μέχρι τις 9, όπως είχε ήδη αρχίσει να φαίνεται μετά τις αλλαγές.
Στην τηλεφωνική εταιρεία,  γνωστή και ως εργοστάσιο ανθρώπινου δυναμικού,  που θα χρησιμοποιούσα ως δικαιολογία για να μην κάθομαι τα πρωινά και θα ανταμειβόμουν γι' αυτό με χαρτζιλίκι, θα έγραφα τεστ. Άλλαξα τραίνο και κατευθύνθηκα προς τα εκεί. 
Μετά από 4 ώρες το κεφάλι μου ζύγιζε έναν τόνο. Διαδρομές επί διαδρομών καταλήγοντας σ' ένα high class καφέ, κουρασμένη και καταϊδρωμένη, μ' ένα βιβλίο του Κούντερα στο χέρι. Παρήγγειλα το γνωστό ότικάτσει καφέ κι άρχιζα να διαβάζω με τη συνοδεία dance μουσικής περιμένοντας το ρολόι να σημάνει την ογδόη μετά μεσημβρίας. Πονοκέφαλος και γκιλοτίνα πουθενά. 
Οι δείκτες του ρολογιού μου έκαναν τη χάρη και πήραν τη θέση που επιθυμούσα. Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς το φροντιστήριο σκεπτόμενη ότι το μαξιλάρι φάνταζε πιο κοντά από ποτέ.
Μπήκα μέσα στην κεντρική αίθουσα/ χολ. Ευθεία μπροστά, σ' ένα γραφείο η διευθύντρια μιλούσε στο τηλέφωνο. Δίπλα στην πόρτα μια γλυκιά γραμματέας μου πρότεινε να καθίσω να περιμένω εκεί. 
Πίσω από τη γραμματέα το ΔΕΟΣ.  Ένας τεράστιος πίνακας ο οποίος απεικόνιζε την Παναγία με το θείο βρέφος σε πραγματικές διαστάσεις. Από το μέγεθος του μωρού υπολόγιζα ότι θα ήταν τουλάχιστον 6 μηνών, η δε Παρθένος Μαρία ήταν μια γυναίκα ψηλή, γεματούλα και όχι πολύ ευχαριστημένη. Ίσως αυτό που τη βασάνιζε ήταν μια προαγωγή σε φόντο διευθύντριας. 
Κάτω από τον πίνακα με κόκκινα γράμματα στον τοίχο είχε γραφτεί "Είμαι εδώ για να σας εξυπηρετήσω". Σε ποιόν αναφερόταν; Στη γραμματέα; Κι αν ναι, γιατί είχε γραφτεί προσεκτικά ακριβώς κάτω από τον ογκώδη πίνακα; Μήπως αναφερόταν στην ταλαίπωρη μάνα με το μωρό αγκαλιά; Η΄μήπως και στις δύο;
Τον ειρμό των εποικοδομητικών μου σκέψεων διέκοψε η φωνή της αφεντικίνας που με καλούσε να πάω κοντά στην έδρα της για να με δει λίγο. Ήμουν όρθια δίπλα της και με ζύγιζε από πάνω μέχρι κάτω σχολιάζοντας το χαμόγελό μου. Προσπαθούσα να θυμηθώ τη θέση είχα γράψει ότι ζητούσα στο βιογραφικό. Η επόμενη ερώτηση αφορούσε το ζώδιό μου, μια πολύ λογική ερώτηση, sos για κάποια που αναζητεί δουλειά ως καθηγήτρια. "Και γιατί θέλεις να μείνεις εδώ;", συνέχισε η μελαχρινή, με σαρκώδη χείλη γυναίκα. "Μου αρέσει η περιοχή", απάντησα νιώθοντας άβολα με το ύφος της. Δε φάνηκε να πείθεται. Για να με εκπλήξει προφανώς μου έκανε μία ερώτηση σχετική με το δηλωθέν επάγγελμα και αγανακτισμένη από το τίποτα κατέληξε "Ωχ, βρε κοπέλα μου, άστο, δεν έχω χρόνο σήμερα, θα σε καλέσω άλλη στιγμή". Την ευχαρίστησα για το χρόνο της και κατέβηκα τις σκάλες τρέχοντας να ξεφύγω. Το κεφάλι μου χρειαζόταν κολάρο για να μείνει στη θέση του. 

Η τσουπωτή μητέρα δε θα κατάφερνε ποτέ να ξεφύγει.  





26 Αυγούστου 2013

Η ζωή εδώ.

Εβδομάδα δεύτερη.

Στους δρόμους μιας πόλης διαφορετικής.
Σε πεζοδρόμια σπιλωμένα από πατημένες τσίχλες και πεθαμένα τσιγάρα.
Σε ανθρώπους ξένους που κρατούν τα χαμόγελα κρυμμένα σα θησαυρό πολύτιμο. 
Σε δέντρα βασανισμένα από τη διαφορετικότητά τους.
Σε πόρτες απροσπέλαστες.
Σε γκρεμισμένους τοίχους και τζαμαρίες άδειες.
Στην καθημερινότητα του άγχους.
Στα κρυμμένα μυστικά.
Στο κέντρο της καχυποψίας.

Στο φιλί της καλημέρας.

20 Αυγούστου 2013

Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας.

Νεκρό βρέθηκε σήμερα ζευγάρι στο διαμέρισμά του που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας. 

Όλα άρχισαν με το τηλεφώνημα της διπλανής ενοίκου ονόματι Αλτς Χάιμερ, που παλαιότερα κατείχε επάξια τον τίτλο της διακεκριμένης κουτσομπόλας τον οποίο αναγκάστηκε να παραδώσει μετά την μετατροπή της μνήμης της σε αυτή του χρυσόψαρου. "Είχε πάει ήδη 10 το βράδυ", είπε στους αστυνομικούς, "και το αραπημένο ζευγάρι δεν είχε λογομαχήσει για την κωλοφαρδία του ενός ή του άλλου στο τάβλι. Ήμουν σίγουρη ότι κάτι κακό είχε συμβεί", δήλωσε με φωνή ραγισμένη.

Ένα περιπολικό μετέφερε τον Αξιωματικό Υπηρεσίας και το φίλο του τον Μπάμπη σε λιγότερο από 10 ώρες στη δηλωμένη περιοχή. Με τη βοήθεια της αστυνομικής ταυτότητας της κυρίας Αλτς Χάιμερ εισέβαλαν στην κρεβατοκάμαρα όπου και αντίκρυσαν το αποτρόπαιο θέαμα:
Το ζευγάρι κείτονταν αγκαλιασμένο. Δίπλα τους βρισκόντουσαν 4 άδεια κουτιά Ciproxin καθώς και ένα σημείωμα στο οποίο βιαστικά είχε γραφτεί "Γαμώ τα υδραυλικά μας".

Η αστυνομία ερευνά.


18 Αυγούστου 2013

Απόπειρα Συγκατοίκησης.

Ήταν λίγο πριν τις διακοπές όταν αποφασίστηκε. Θα μέναμε μαζί. Θα ενώναμε τις ζωές, την καθημερινότητα, τους μισθούς, τις οδοντόβουρτσες, τα σφουγγάρια, τις χαρές και τις λύπες κάτω από μία στέγη. Θα ενώναμε τα όνειρα για το μέλλον και την αγωνία για το παρόν. Τέλος, θα ενώναμε τις άβολες σιωπές χώρις περιττές ερωτήσεις.

Έπρεπε να μου βρω δουλεία. 
Πρέπει να μου βρω δουλειά. 

Μαραθώνιος ελπίδας με αφετηρία το αύριο. Σταυρώνω δάχτυλα.

14 Αυγούστου 2013

Ψάρια.

Ήταν ένα καλοκαιρινό ήρεμο πρωινό σ'ένα χωριουδάκι της Αιτωλοακαρνανίας κι ο θείος μου, ο αποκαλούμενος "μάγειρας", έπαιρνε το πρωινό του, δηλαδή ρουφούσε τον αχτύπητο φραπέ και σταματούσε μόνο για τζούρες τσιγάρου.

Ένας ψαράς διέσχιζε το δρομάκι της Μπούχαλης,  ούτως ειπείν της γειτονιάς του, με ένα λευκό, παλιό ντάτσουν και μια βραχνιασμένη ντουντούκα και ξεψυχισμένος έλεγε: "Ψάρια... Ψάρια πουλάω... Ψάρια... Φρέσκα ψάρια...". Η αναγγελία πώλησης συνεχιζόταν αδιάκοπα και με ρυθμό και καμία νοικοκυρά δε φάνηκε να συγκινείται ιδιαίτερα από το γεγονός. Ο δύσμοιρος ψαράς έκοβε βόλτες γύρω από την πιο πυκνοκατοικιμένη γειτονιά του χωριού αλλά μάταια. Μέχρι που ένα κύμα αγανάκτησης τον πλυμμήρισε και φώναξε μέσα από τα γερασμένα ηχεία του: "Ψάρια γαμώ το Χριστό μου!".

Ήταν η μέρα που πήγαμε να χάσουμε το θείο μάγειρα από το γέλιο.

11 Αυγούστου 2013

To be continued.

Σ' ένα μπλοκ ζωγραφικής κάποτε ζούσε ένα μικρό κουμπί. Ο Τζεπέτο του, νευριασμένος καθώς ήταν την ημέρα της δημιουργίας - ίσως επειδή είχε μείνει απλήρωτος, ίσως επειδή είχε τσακωθεί με τη γυναίκα του την προηγούμενη ημέρα, ίσως επειδή δεν πήρε ο Παναθηναϊκός το πρωτάθλημα ή απλά γιατί ήθελε να πειραματιστεί- αποφάσισε να το τοποθετήσει σ' ένα αντικρουόμενο περιβάλλον: Από τη μία του χάρισε άφθονα τα χρώματα της ίριδας καθώς και άλλα που προέκυπταν μόνο από όνειρα μικρών παιδιών κι από την άλλη του έδωσε ανθρώπους ανισόρροπους. Το κουμπί προσπαθούσε για πολλά χρόνια να ευτυχίσει στην αμφισημία του γίγνεσθαι του και με τον καιρό κυοφορούσε πορίσματα σχετικά με την εξασφάλιση της ηρεμίας του.
Ώσπου μια μέρα.

Η λέξη εκείνη που.

μαζοχισμός αρσενικό
  1. η σεξουαλική διαστροφή κατά την οποία ο πόνος γίνεται πηγή ηδονής
  2. η ιδιότητα μερικών ανθρώπων να αντλούν ευχαρίστηση από οδυνηρές καταστάσεις

Σταμάτα να βάζεις το χέρι σου στη φωτιά. 

10 Αυγούστου 2013

Repeat.

4.00 π.μ.
4.00 μ.μ.

Η μέρα με τη νύχτα άλλαξαν θέση κι εδώ όλα έμειναν ίδια. Αγνοήθηκε παντελώς η μισή περιστροφή του ηλίου γύρω από τον εαυτό του και τα γεγονότα επαναλήφθηκαν πριν αλέκτωρ λαλήσει μισή φορά. Ζούμε τις ίδιες στιγμές από υποχρέωση και μη επιλογή. Τα 2/3. Το υπόλοιπο 1/3 ζει μέσα από εκούσιες επιλογές.

Ο ατομικισμός, η καλοπέραση, οι ανούσιες ρητορικές ερωτήσεις, οι επαναλαμβανόμενοι ενοχλητικοί ήχοι και τα κλειδιά στις πόρτες.
Ένα σπίτι στοιχειωμένο από ανθρώπους εν ζωή.

Το ρολόι έχει ήδη χτυπήσει πέντε φορές, να ετοιμαστώ να φύγω για να μην αναγκαστώ. 

9 Αυγούστου 2013

Θυμός.





Δεύτερη μέρα, κυριαρχεί η περιέργεια του καινούργιου και μια ανικανοποίητη τελειότητα.
Όμως,
κάτι πάει στραβά.
Σιχτιρίζω τον εαυτό μου για τις χαμηλές του δυνατότητες, αφορίζω το ίντερνετ για τις ελλιπείς πληροφορίες του, ξεσπάω έμμεσα στον τάδε για να μην ξεσπάσω άμεσα και βγαίνω μέσα σε μικροσεκόντ εκτός ελέγχου.
Θυμός κατά του γραφείου, του λαμπατέρ, της σκούπας, της βρύσης που στάζει και του 3ου ξάδερφου που μου έκλεψε μια κουταλιά απ' το παγωτό μου πριν 26 χρόνια.
 Βεζούβιος και μη χειρότερα.

Κι απ' το πουθενά η λύση σαν από μηχανής θεός που ξενύχτισε το βράδυ και "τον πήρε" για δύο λεπτάκια /ώρες. 
Πάρε μια σκούπα και μάζεψε τις ζημιές που προκλήθηκαν από την έκρηξη, κυρίως τις άυλες, κυρίως αυτές.

Μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά, όχι τώρα, το Μάρτη.

8 Αυγούστου 2013

Το χρονικό μιας γνωριμίας.



Ιούνιος.
Η μετάβαση από την απροσδιοριστία της άνοιξης στην επικείμενη ανεμελιά του καλοκαιριού.
Το μεταίχμιο μεταξύ της αλλεργίας και του εγκαύματος.
Η εποχή του πέδιλου και του καλσόν.
 Η συνάντηση ενός λόγιου και μιας χαμογελαστής.
Ο ανεξάντλητος χορός πεταλούδων στο στομάχι.
Το φως από τις γρύλλιες.
 Τα κουρασμένα απ'το χρόνο και τις σημειώσεις βιβλία.
Ο απαγχονισμένος Αη Βασίλης.
 Το Ραντεβού της Μερκούρη.
Τα δάκρυα στο λεωφορείο.
Σπασμένα τηλέφωνα.
Διστακτικά αγγίγματα.
Παραμύθι σε συνέχειες. 



.

Κλείσε τ' αυτιά σου ν' ακούσεις
Κλείσε τα μάτια σου να δεις