29 Ιανουαρίου 2019

2019

για το 2019
θέλω δώρο μια ρίζα
σε ένα δάσος που θα μιλάει τη γλώσσα μου
κι ας διαφωνώ με κάθε κύταρρο του κορμού μου με ό,τι λέει.

29 Αυγούστου 2018

.

στο κέντρο του ορόφου, της εταιρίας, του κτηρίου, της περιοχής, της πρωτεύουσας, της χώρας, της κεντρικής Ευρώπης
ακούω κύματα και προσπαθώ να καταλάβω αν ζω στον ενεστώτα, στον αόριστο ή στο μέλλοντα του ρήματος τρελαίνομαι.

28 Αυγούστου 2018

σταφύλι-δαμάσκηνο-μπανάνα

Σχεδόν ένας μήνας στη νέα δουλειά με σταθερό το συναίσθημα του ποια είμαι και γιατί βρίσκομαι εδώ, λες και δεν έχω προσληφθεί για το αντικείμενο πάνω στο οποίο εργάζομαι τα δύο τελευταία χρόνια αλλά για να καταρρίψω τη θεωρία της σχετικότητας.

Τελείωσα τα ονλαην ενδοεταιρικά τρέηνινγκς που βγάζουν λιγότερο νόημα από ότι έβγαζαν τα ευαγγελικά αναγνώσματα μεγάλη εβδομάδα στον άγιο Δημήτριο που με τραβολογούσε άρδην η μητέρα μου όταν ήμουν νήπιο για να λάβω συγχώρεση επειδή έφαγα το παγωτό του αδερφού μου ενώ αυτός προσπαθούσε να αφοδεύσει στο μπάνιο φωνάζοντας εης μάνα/εης πατέρα, αναφερόμενος στο πάλαι ποτέ καθόλου αστείο ανέκδοτο.

Χαζεύω φωτογραφίες διακοπών στο φατσοβιβλίο ανθρώπων τους οποίους έχω να δω τουλάχιστον πενταετία και που παρόλα αυτά,θα τους αναγνώριζα χωρίς κανένα πρόβλημα σε δωμάτιο χωρίς φως, χωρίς γυαλιά σε νύχτα αφέγγαρη.

Ταυτόχρονα, δικαιώνοντας το μουλτιτασκινγκ στο βιογραφικό μου, ξοδεύω το μισθό μου σε αντικείμενα που σε ποσοστό 76,3% δε χρειάζομαι κυρίως για να εξοστρακίσω τη ληθαργική απραγία.

Ανάμεσα στα δύο μόνιτορ ένα μπλε μπολάκι με σταφύλι, δαμάσκηνο και μπανάνα.


** Υπενθύμιση στο κινητό: πριν από ποιες λέξεις μπαίνει το τελικό ν **

24 Αυγούστου 2018

9 μήνες, 4 μέρες



Είχα να γράψω καιρό.
Περίεργο αλήθεια όταν έχεις πολλά να πεις, να μη βρίσκεις λέξεις.

Γύρισα σπίτι, σπίτι άδειο, ξεμένω από οικογένεια.
Κι όλο μου ερχόταν στο μυαλό το βιβλίο που κάποτε είχα διαβάσει "αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου" και ταυτόχρονα γέμιζα σακούλες σκουπιδιών εξηντάλιτρες με ρούχα ποτισμένα με όλες τις αποχρώσεις βιβεχρωμ, σεμενάκια μισοτελειωμένα, ποτισμένα υγρασία και γόβες δεκαετίας και βάλε, από τότε που ήταν στη μόδα οι μύτες μπροστά που τις χαρακτήριζες κατσαριδοκτόνα όπλα.
Κι όλο να σε θυμάμαι στην καρέκλα με το λευκό αμάνικο μπλουζάκι, τη σταθερά καμπουριασμένη πλάτη, ολόκληρος ένα έγκαυμα δευτέρου βαθμού από την κορυφή έως τα νύχια και νοητά σου πίεζα το δέρμα με τον δείκτη κι από κόκκινο έμενε άσπρο, ώρα πολλή.
Στην καρέκλα σου έχουν βάλει το καπέλο σου και λουλούδια από τον κήπο και φαίνεται τόσο τραγελαφικό κι αστείο αλλά τους καταλαβαίνω, η απουσία πονάει και τέτοιου είδους ευρήματα παύουν προσωρινά τον πόνο, κοροϊδεύουν το μυαλό, το κάνουν να νομίζει ότι ο εκλιπών είναι ακόμα εκεί.

Δεν ξέρω αλήθεια γιατί τόσος πόνος, τόση έχθρα όταν υπήρχες και τόσος πόνος τώρα.
Η λαχτάρα για ό,τι δεν ήμασταν, το εκτόπισμα σου που έχει αφήσει πίσω του μια μαύρη τρύπα ή ότι η συνειδητοποίηση του ότι είχες δίκιο σε τόσα πολλά.

Κι έχω κι άλλα να πω αλλά κάθε φορά που αρχίζω να τα λέω, χορεύουν οι κόμποι στο λαιμό μου και μου κόβεται η ανάσα.
9 μήνες και 4 μέρες κι ακόμα μου λείπεις σαν να έφυγες χθες.

14 Νοεμβρίου 2016

Μπαίνεις στο πυροτέχνημα, χορεύεις με τα χρώματα, καταπίνεις βολτ, αφυδατώνεσαι, γεμίζεις εγκαύματα, φεύγεις.

που πάνε τα συναισθήματα όταν πεθαίνουν;

21 Αυγούστου 2016

σουκού μου

μπήκα να γράψω για το σαββατοκύριακο αυτό το οποίο κανείς δεν περιμάζεψε, μόνο καταπατήθηκε από έναν σέρβερ που δεν έλεγε να σηκώσει το βάρος της επιταγμένης αεργίας, κρύφθηκε πίσω ένα κομμάτι ματζόρε με ένα ντο που αρνείται να βγει αβίαστο και ξεφτιλίζει κάθε εισπνοή σε ένα μόνο τέταρτο του μέτρου κι έφτυσε εκείνο το κομμάτι φαγητού που τώρα ζει στον κάδο των αχρήστων.


και τι ήθελε; ενώ άκουγε thievery corporation να πηδήξει το σκοπό και να τραγουδήσει υπάρχωκιόσουπάρχειςθαυπάρχω στον χρόνο που τις Κυριακές τα μεσημέρια συνηθίζει να κοιμάται.

1 Αυγούστου 2016

~

Ήταν κάποτε ένας ο οποίος είχε αυτοανακηρυχθεί αφέντης.
Ελλείψει υπηκόων όμως είδε ότι δεν είχε πλάκα το αξίωμα.
Τα παράτησε όλα λοιπόν κι έγινε κοινός θνητός, νοίκιασε μάλιστα και σπίτι να μην ξεχωρίζει από τους άλλους.

 
 Εσύ παραμύθι, τι έχεις να πεις γι’ αυτό;

27 Ιουλίου 2016

status update

πέφτει η βροχή κάθε απόγευμα, μανιασμένη,
σαν να έχει με τη γη ανοιχτούς λογαριασμούς


κρεμιέμαι από το αποτυπωμένο σημάδι του μαγιό
να κρατήσω το καλοκαίρι πάνω μου που βιάζεται να φύγει.

29 Απριλίου 2016

Ακινητοποιημένοι στο Δερβένι

Ήταν ένας τίτλος με ρίμα που τα είχε όλα
Ήταν και μία ατελείωτη ουρά αυτοκινήτων, σαν λόγος Δεσπότη το Μεγάλο Σάββατο.
Ήταν κι ένα λεωφορείο γεμάτο ταλαίπωρους, εκνευρισμένους εκδρομείς που αναλωνόντουσαν στα κινητά και στον τερματισμό του ατερμάτιστου χρόνου ομιλίας και κανείς δε φάνηκε να συγκινείται από τη θάλασσα / λάδι και τον ήλιο που γαργαλούσε των ορδών τη μελανίνη.

Ήμουν κι εγώ. Εδώ.

16 Απριλίου 2016

Φαίνεται σίγουρη για τον εαυτό της και αρκετά ανεξάρτητη η Πακίτα Γκαλιέγο

Έκανα και γενική καθαριότητα στο σπίτι έχοντας για μουσική υπόκρουση το ηχόχρωμα της Nina Simone, η οποία γαμάει τα πρέκια στο σημαίνον το οποίο δεν είναι άλλο από τη χλωρίνη με την τσέχικη επωνυμία savo και για να μην τα πολυλογώ, αποδόθηκε ο εβδομαδιαίος φόρος τιμής στον στρουκτουραλισμό και μπορώ πλέον να περάσω βαφή στη ρίζα απαλλαγμένη από κάθε είδους τύψη.

2 Απριλίου 2016

Η φάρμα

Εδώ αντάρτικο πλήρωμα της ελεύθερης αγωνιζόμενης φάρμας.


Κι έπαιζε η μουσική ασταμάτητα κυρ Στέφανε


Στόχος της ημέρας η κατακόρυφη μείωση των εισιτηρίων


Ξελαρυγγιάστηκε εκείνη η μαύρη η Amy η Winehouse


Και δεν ανεφερόμεθα μόνο στα κοιμώμενα βεβαίως βεβαίως εισιτήρια, μην είστε τίποτες αφελείς, τα πάντα όλα, άνευ τζατζικίου και μεσογειακής ντομάτας η οποία εκλείπει στην εν λόγω χώρα


Τέτοιος ήλιος είχε να ανατείλει από τον δεκαπενταύγουστο του '89 στα Τριζόνια Φωκίδας

Σηκώστε το τηλέφωνο - νταρλαντιρλανταντα


Έπεσε και λίγο ενδιαφέρον κατά το μεσημεράκι Ιουλία μου, καθώς και μία τουιξ - απόλαυση διπλή


Και δε μας νοιάζει τι θα τα κάνετε, να τα βάλετε εκεί που ξέρετε ακολουθώντας πάντα τα κριτήρια ποιότητας - πρόσχωμεν


Δυο ώρες έμειναν Μπάμπη μου, εκατόν είκοσι λεπτά και τριάντα -δύο δευτερόλεπτα ολογράφως, αλλά ποιος μετρά;


(Ο εναμηδέν)

Κι αύριο μετά το πρωινό εγερτήριο, Κυριακή ξε-Κυριακή σας θέλω απίκο

Πολλά ψέματα είπαμε ολά ολά, ας φύγουμε γαμώτο, βατσιτσέλο βατσιτσό






************


Για να συνδεθείτε με τον τσέχικο οαεδ πατήστε το čtyři











9 Δεκεμβρίου 2015

εορταστικό επεισόδιο

αντί για τούρτα μελομακάρονα

λευκοντυμένες τρίχες που συνεχίζουν να κοιμούνται κάτω από την κόκκινη βαφή

επαγγελματικό πάνικ ατάκ και τσάντα λαχανί για δώρο

32 (χρόνια) και σήμερα.


(η τάνια τσανακλίδου να πιάσει το μικρόφωνο)

7 Δεκεμβρίου 2015

milý deníčku

Σου στέλνω από τη χώρα των μυθιστορημάτων, τα πολύχρωμα σπίτια, τους σφιχτούς γιακάδες, τα γούνινα καπέλα, τις σαράντα-οχτώ διαφορετικές πυκνότητες ομίχλης. Ενάμισης μήνας νεωτεριστικής καθημερινότητας στολισμένος με άγνωστες λέξεις, δυσπρόφερτους φθόγγους και μπύρες. 

Πολλές μπύρες. Μαύρες, κόκκινες, κίτρινες, με μέλι, φράουλα, ροδάκινα, μέντα, μπύρες με μεζέ ή ξεροσφύρι, με γκουλάς ή σκορδόσουπα. 

Και οι άνθρωποι; Οι άνθρωποι χαμογελούν όταν τους χαμογελάς όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Επιστρατεύουν οποιαδήποτε τεχνογνωσία πάνω στην παντομίμα προκειμένου να σε βοηθήσουν, 

όλοι έτσι θα μου πεις; 
δεν ξέρω, ίσως το στατιστικό μου δείγμα να μην είναι αξιόπιστο αλλά ποιος νοιάζεται; (αυτός, 1-0)

Γνώρισα και νέα άτομα, από διαφορετικές χώρες, με διαφορετικές κουλτούρες, κάποιοι πίνουν τσάι νυχθημερόν, ενώ άλλοι ρεύονται ανερυθρίαστα για να δείξουν το πόσο απήλαυσαν το γεύμα τους. 

Οι περισσότεροι όμως κοιμούνται από τις δέκα.

Τα Χριστούγεννα εδώ; Ξύλινα σπιτάκια παντού, τύπου έλεγκαντ εμποροπανήγυρη, πουλάνε από πλεχτές κάλτσες μέχρι ακαταλαβίστικα εδέσματα.

Ο ντόπιος Αη-Βασίλης λέγεται Μίκουλας (το σίγμα παχύ, σαν να έχεις μπιμπίκι στη γλώσσα), έχει για ακολούθους του ένα αγγελάκι κι έναν διάβολο και στα άτακτα παιδιά δίνει αντί για δώρο, πατάτες και κάρβουνο.

Πήγα και στο παγοδρόμιο, φόρεσα τα παγοπέδιλα κι έφερνα την πίστα γύρω γύρω υποβασταζόμενη  από τα προστατευτικά

(υποσημείωση: μούντζα στον Αλέξη Κωστάλα).


Σε φιλώ, 
Na zdraví κι απάνω τούρλα. 


 

30 Αυγούστου 2015

το Έτσι και το Αλλιώς


Έφτασε η ώρα, ή σχεδόν έφτασε, ή τέλος πάντων είναι τόσο κοντά που μυρίζουμε το μεσημεριανό της στην ανάσα της. Να μείνουμε ή να φύγουμε; Τι μέλλον θέλουμε; Ποιά είναι η ιατροφαρμακευτική κάλυψη εδώ, εκεί και στη Βόρεια Αμερική; Ποιο κράτος πρόνοιας βαραίνει περισσότερο στις επιθυμίες μας;

Να μεταφράσεις βιογραφικό, να πλασάρεις τον εαυτό σου σωστά σαν ο εαυτός σου να ήταν βιολογική μουστάρδα σε ράφι σούπερ μάρκετ, να βρεις κάπου να πιστέψεις και να συντηρήσεις μια ελπίδα μέσα σου ότι κάποιος μπορεί να σε μισθώσει για τις πραγματικές σου δυνατότητες, ότι κάπου αλλού υπάρχει κάτι διαφορετικό από το φυτοζωώ κι απλώς επιβιώνω. 

Ψάξε αγγελίες, στείλε μεηλ, φάε λίγο νύχι, χάζεψε τη βιβλιοθήκη αναρωτώμενος όλα αυτά τα βιβλία πως θα πάρουν φτερά, κοίτα ενδεικτικές τιμές ενοικίων, μπες λίγο γοογλε μαπς, φάε κι άλλο νύχι, τι να λέει ο πρωτεξάδελφος του ανιψιού του κολλητού σου που έχει φύγει χρόνια, κοίτα τα έπιπλα που σε έχουν χωρέσει μέσα τους τόσα χρόνια, συνέχισε να τρως νύχια - στ' αρχίδια σου και το πικρό μανό - στ' αρχίδια σου και που το στόμα σου που έχει γεύση μουχλιασμένου πυριτίου, να ένα καλό σάητ με πληροφορίες για τις συγκοινωνίες και τα  events, αχ καλέ τι ωραία events είναι αυτά - γούτσου, μπες στο φάκελο διακοπές 2013 και χάζεψε αυτά που θα αφήσεις εδώ, κάτσε λίγο ζύγισε τα όλα, {αν μείνεις εδώ θα ζήσεις έτσι μεν αλλά θα έχεις όμως}, {αν πας εκεί θα ζήσεις κοίτα πως αλλά θα σου λείπει}, γιατί δεν μπορώ να τα έχω όλα; σκάσε ανόητο παιδί κρυμμένο, πότε θα μάθεις ότι μεγάλωσες, τα παραμύθια ψόφησαν , τα έφαγε η μαρμάγκα, καπούτ ρε παιδί μου, πως το λένε, καπούτ και τα νύχια

λογύδριο τέλος, διάλειμμα για νεκταρίνι, λογισμοί στο οφφ


24 Αυγούστου 2015

διακοπές

-και πήγες διακοπές;
-και πήγα διακοπές.
-στη θάλασσα;
-όχι
-στο βουνό;
-όχι
-τότε που;
-στα φτερά μια πεταλούδας στην άκρη του κόσμου
με άγνωστους φθόγγους και ξένα παλάτια,
σε ποτάμια γεμάτα από ριγωτούς σκύλους
που φέρνουν στο στόμα ματσάκια βιολέτες
εκεί που οι άνθρωποι βυζαίνουν ακόμα
κριθάρι με γεύση φρούτων του δάσους
κι αλλέγροι χτενίζουν τους δρόμους με ρόδες
τίκτοντας μέλλον πνιγμένο στο χίονι
κι όταν ο ήλιος τους φτύσει στα μάτια
ζυμώνουν τα σώματα στου κόσμου τη χλόη

-και; καλά τα πέρασες;

31 Ιουλίου 2015

λόλα, να μία λύση

κι αφού εκείνος ο καταρράχτης δεν έχει κάποιο τέλος  -είχε ήδη αρχίσει να φαίνεται από το καλοκαίρι της κόλασης- ίσως τελικά να μην έχει νόημα να μαζεύεις τα νερά που δραπετεύουν με τη σκοροφαγωμένη σκούπα, αλλά να κάτσεις από κάτω του, να σε βρέξει μία κι έξω, να στάζεις από τη μύτη, τα αυτιά, τα νύχια και τις ρώγες κι ύστερα ψυχρολουσμένη να βγεις στον ήλιο του οποίου το μέλλον γνωρίζεις καλύτερα απ' τον ίδιο και να συγκεντρώσεις όλη εκείνη την αυτοαναφορικότητα στα φύλλα της τριανταφυλλιάς που μαραίνεται.

27 Ιουλίου 2015

βαβέλ

βλέπω κόσμο ημερολόγιο μου
κόσμο με κοκτέηλ στο χέρι και με σέλφι σε μπαράκια
να δημοσιεύει γκουρμέ απολαύσεις χτυπημένες από θαλασσινό αέρα
κόσμο που περιφέρει την ανεμελιά του σα σημαία
και το νεοαποκτηθέν λαδερό σώμα σαν προσωπικότητα
κόσμο που ζει μόνο στο ροζ ταφτά της φόδρας της σταχτοπούτας 
αγκαλιά με γραβατωμένους μονόκερους  
κόσμο που βουλιάζει στο φλεβίτη για ένα νέο άη φον

και θέλω να τους πιάσω απ'το γιακά
να τους ρωτήσω
δεν σας γαργαλάνε τον κερατοειδή τα αγγούρια;
στο σπίτι σας δεν έχει νέφος;

κι οι σχέσεις οι μεγαλωμένες δίπλα δίπλα,
σημαιοφόροι και παραστάτες σε κοινά εμβατήρια
που μοιράστηκαν ζουμιά, ιδανικά, κρεβάτια
τώρα με τι δύναμη να συγχρονιστούν που ακολουθούν ασύμφωνες πυξίδες;
αξίζει, πες μου, τον κόπο να μάθεις τις γλώσσες της βαβέλ για των αναμνήσεων τη χάρη;


"Αυτές τις καταστάσεις πρέπει να τις δέχεσαι φυσικά κι αβίαστα ", είπε ο γιατρός, 
"όπως δέχεσαι τα φύλλα που πέφτουν τον Οκτώβρη"
και συνταγογράφησε μία ώρα ελεύθερο, δύο ύπτιο και μιάμιση πρόσθιο. 






4 Ιουλίου 2015

χθες

μαμάδες - μπαμπάδες - γιαγιάδες -παιδιά
αυτοκόλλητα στο πέτο και ιδρώτας στο μέτωπο
πιστεύουν - ελπίζουν - διασκεδάζουν - περιφέρονται
αγανακτισμένοι και περίεργοι
με κλεμμένη αξιοπρέπεια ή με τόκο δανεισμένη
"που μας πηγαίνει αυτό το τρεχαντήρι;"


*ένα κορίτσι βάφει τα χείλη της κόκκινα | ένα αγόρι της χαμογελά και τη φιλάει στο μάγουλο
καθρεφτίζονται στο τζάμι του διπλανού αυτοκινήτου*

1 Ιουλίου 2015

φευ




ιούλιος 2015
πανικός παντού,
ολγατρεμίτσες και πρεντέρηδες φέρουν απόψεις που μυρίζουν νοθεία, ο τρόμος, ο φόβος και το κακό συναπάντημα, πολιτικές τοποθετήσεις λουόμενων avec κοκτέιλ, έντεκα εκατομμύρια δίκια συσσωρευμένα σ' ένα κράτος κατάρρευσης παλεύουν να πείσουν ανυποχώρητα, μέσα μαζικής μεταφοράς γεμάτα σχιζοφρένεια, φιλίες βυθισμένες στην ειρωνεία, επισημοποίηση διχασμού, παύση μισθοδοσίας, συνειδητές απόψεις πεθαμένες κάτω από την πίεση μαινόμενου πλήθους,
βροχή και χώμα έξω απ' τα σπίτια, μέσα στους καναπέδες, στα λαρύγγια και στο στήθος, 
ανταποκρίσεις από κάθε γωνιά της γης, απ' την Αφροδίτη και το Δία,
άρθρα, συνεντεύξεις, καταπέλτης γεγονότων, άγχος μανούλα μου,

μου λείπει ο αδερφός μου και η ηρεμία μου

ιστορία ξέρνα τα μελλούμενα, όχι άλλες αεροβασίες, μη.

2 Απριλίου 2015

γείτσες.

Αφού βαρέθηκε ένας ουρανός ολόκληρος να μας ξεπλένει ως είδος έξι μήνες τώρα, κονιορτοποίησε την άνοιξη εν μία νυκτί και την έβαλε να εισχωρήσει μέσα μας, δημιουργώντας δήθεν μικρόβια-τάχα μου ντε- εξωθώντας το εσωτερικό μας να ωρύεται και να αυτογδέρνεται, εκτοξεύοντας σταγονίδια με ταχύτητα μεγαλύτερη από εκείνη του σκότους προς πάσα κατεύθυνση.
Αυτά. 

ΥΓ. Ο χρόνος απουσίας από το ιστολόγιο είναι σαφώς δυσανάλογος από εκείνον της έκτασης της ανάρτησης και 
σιγά, ό,τι θέλω θα κάνω.