Η ζωή εδώ.

Εβδομάδα δεύτερη.

Στους δρόμους μιας πόλης διαφορετικής.
Σε πεζοδρόμια σπιλωμένα από πατημένες τσίχλες και πεθαμένα τσιγάρα.
Σε ανθρώπους ξένους που κρατούν τα χαμόγελα κρυμμένα σα θησαυρό πολύτιμο. 
Σε δέντρα βασανισμένα από τη διαφορετικότητά τους.
Σε πόρτες απροσπέλαστες.
Σε γκρεμισμένους τοίχους και τζαμαρίες άδειες.
Στην καθημερινότητα του άγχους.
Στα κρυμμένα μυστικά.
Στο κέντρο της καχυποψίας.

Στο φιλί της καλημέρας.

Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας.

Νεκρό βρέθηκε σήμερα ζευγάρι στο διαμέρισμά του που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας. 

Όλα άρχισαν με το τηλεφώνημα της διπλανής ενοίκου ονόματι Αλτς Χάιμερ, που παλαιότερα κατείχε επάξια τον τίτλο της διακεκριμένης κουτσομπόλας τον οποίο αναγκάστηκε να παραδώσει μετά την μετατροπή της μνήμης της σε αυτή του χρυσόψαρου. "Είχε πάει ήδη 10 το βράδυ", είπε στους αστυνομικούς, "και το αραπημένο ζευγάρι δεν είχε λογομαχήσει για την κωλοφαρδία του ενός ή του άλλου στο τάβλι. Ήμουν σίγουρη ότι κάτι κακό είχε συμβεί", δήλωσε με φωνή ραγισμένη.

Ένα περιπολικό μετέφερε τον Αξιωματικό Υπηρεσίας και το φίλο του τον Μπάμπη σε λιγότερο από 10 ώρες στη δηλωμένη περιοχή. Με τη βοήθεια της αστυνομικής ταυτότητας της κυρίας Αλτς Χάιμερ εισέβαλαν στην κρεβατοκάμαρα όπου και αντίκρυσαν το αποτρόπαιο θέαμα:
Το ζευγάρι κείτονταν αγκαλιασμένο. Δίπλα τους βρισκόντουσαν 4 άδεια κουτιά Ciproxin καθώς και ένα σημείωμα στο οποίο βιαστικά είχε γραφτεί "Γαμώ τα υδραυλικά μας".

Η αστυνομία ερευνά.

Απόπειρα Συγκατοίκησης.

Ήταν λίγο πριν τις διακοπές όταν αποφασίστηκε. Θα μέναμε μαζί. Θα ενώναμε τις ζωές, την καθημερινότητα, τους μισθούς, τις οδοντόβουρτσες, τα σφουγγάρια, τις χαρές και τις λύπες κάτω από μία στέγη. Θα ενώναμε τα όνειρα για το μέλλον και την αγωνία για το παρόν. Τέλος, θα ενώναμε τις άβολες σιωπές χώρις περιττές ερωτήσεις.

Έπρεπε να μου βρω δουλεία. 
Πρέπει να μου βρω δουλειά. 

Μαραθώνιος ελπίδας με αφετηρία το αύριο. Σταυρώνω δάχτυλα.

Ψάρια.

Ήταν ένα καλοκαιρινό ήρεμο πρωινό σ'ένα χωριουδάκι της Αιτωλοακαρνανίας κι ο θείος μου, ο αποκαλούμενος "μάγειρας", έπαιρνε το πρωινό του, δηλαδή ρουφούσε τον αχτύπητο φραπέ και σταματούσε μόνο για τζούρες τσιγάρου.

Ένας ψαράς διέσχιζε το δρομάκι της Μπούχαλης,  ούτως ειπείν της γειτονιάς του, με ένα λευκό, παλιό ντάτσουν και μια βραχνιασμένη ντουντούκα και ξεψυχισμένος έλεγε: "Ψάρια... Ψάρια πουλάω... Ψάρια... Φρέσκα ψάρια...". Η αναγγελία πώλησης συνεχιζόταν αδιάκοπα και με ρυθμό και καμία νοικοκυρά δε φάνηκε να συγκινείται ιδιαίτερα από το γεγονός. Ο δύσμοιρος ψαράς έκοβε βόλτες γύρω από την πιο πυκνοκατοικιμένη γειτονιά του χωριού αλλά μάταια. Μέχρι που ένα κύμα αγανάκτησης τον πλυμμήρισε και φώναξε μέσα από τα γερασμένα ηχεία του: "Ψάρια γαμώ το Χριστό μου!".

Ήταν η μέρα που πήγαμε να χάσουμε το θείο μάγειρα από το γέλιο.

To be continued.

Σ' ένα μπλοκ ζωγραφικής κάποτε ζούσε ένα μικρό κουμπί. Ο Τζεπέτο του, νευριασμένος καθώς ήταν την ημέρα της δημιουργίας - ίσως επειδή είχε μείνει απλήρωτος, ίσως επειδή είχε τσακωθεί με τη γυναίκα του την προηγούμενη ημέρα, ίσως επειδή δεν πήρε ο Παναθηναϊκός το πρωτάθλημα ή απλά γιατί ήθελε να πειραματιστεί- αποφάσισε να το τοποθετήσει σ' ένα αντικρουόμενο περιβάλλον: Από τη μία του χάρισε άφθονα τα χρώματα της ίριδας καθώς και άλλα που προέκυπταν μόνο από όνειρα μικρών παιδιών κι από την άλλη του έδωσε ανθρώπους ανισόρροπους. Το κουμπί προσπαθούσε για πολλά χρόνια να ευτυχίσει στην αμφισημία του γίγνεσθαι του και με τον καιρό κυοφορούσε πορίσματα σχετικά με την εξασφάλιση της ηρεμίας του.
Ώσπου μια μέρα.

Η λέξη εκείνη που.

μαζοχισμός αρσενικό

1. η σεξουαλική διαστροφή κατά την οποία ο πόνος γίνεται πηγή ηδονής
2. η ιδιότητα μερικών ανθρώπων να αντλούν ευχαρίστηση από οδυνηρές καταστάσεις

Σταμάτα να βάζεις το χέρι σου στη φωτιά. 

Repeat.

4.00 π.μ.
4.00 μ.μ.

Η μέρα με τη νύχτα άλλαξαν θέση κι εδώ όλα έμειναν ίδια. Αγνοήθηκε παντελώς η μισή περιστροφή του ηλίου γύρω από τον εαυτό του και τα γεγονότα επαναλήφθηκαν πριν αλέκτωρ λαλήσει μισή φορά. Ζούμε τις ίδιες στιγμές από υποχρέωση και μη επιλογή. Τα 2/3. Το υπόλοιπο 1/3 ζει μέσα από εκούσιες επιλογές.

Ο ατομικισμός, η καλοπέραση, οι ανούσιες ρητορικές ερωτήσεις, οι επαναλαμβανόμενοι ενοχλητικοί ήχοι και τα κλειδιά στις πόρτες.
Ένα σπίτι στοιχειωμένο από ανθρώπους εν ζωή.

Το ρολόι έχει ήδη χτυπήσει πέντε φορές, να ετοιμαστώ να φύγω για να μην αναγκαστώ. 

Θυμός.

Δεύτερη μέρα, κυριαρχεί η περιέργεια του καινούργιου και μια ανικανοποίητη τελειότητα.
Όμως,
κάτι πάει στραβά.
Σιχτιρίζω τον εαυτό μου για τις χαμηλές του δυνατότητες, αφορίζω το ίντερνετ για τις ελλιπείς πληροφορίες του, ξεσπάω έμμεσα στον τάδε για να μην ξεσπάσω άμεσα και βγαίνω μέσα σε μικροσεκόντ εκτός ελέγχου.
Θυμός κατά του γραφείου, του λαμπατέρ, της σκούπας, της βρύσης που στάζει και του 3ου ξάδερφου που μου έκλεψε μια κουταλιά απ' το παγωτό μου πριν 26 χρόνια.
 Βεζούβιος και μη χειρότερα.

Κι απ' το πουθενά η λύση σαν από μηχανής θεός που ξενύχτισε το βράδυ και "τον πήρε" για δύο λεπτάκια /ώρες. 
Πάρε μια σκούπα και μάζεψε τις ζημιές που προκλήθηκαν από την έκρηξη, κυρίως τις άυλες, κυρίως αυτές.

Μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά, όχι τώρα, το Μάρτη.

Το χρονικό μιας γνωριμίας.

Ιούνιος.

Η μετάβαση από την απροσδιοριστία της άνοιξης στην επικείμενη ανεμελιά του καλοκαιριού.

Το μεταίχμιο μεταξύ της αλλεργίας και του εγκαύματος.

Η εποχή του πέδιλου και του καλσόν.

 Η συνάντηση ενός λόγιου και μιας χαμογελαστής.

Ο ανεξάντλητος χορός πεταλούδων στο στομάχι.

Το φως από τις γρύλλιες.

 Τα κουρασμένα απ'το χρόνο και τις σημειώσεις βιβλία.

Ο απαγχονισμένος Αη Βασίλης.

 Το Ραντεβού της Μερκούρη.

Τα δάκρυα στο λεωφορείο.

Σπασμένα τηλέφωνα.

Διστακτικά αγγίγματα.

Παραμύθι σε συνέχειες. 

.

Κλείσε τ' αυτιά σου ν' ακούσεις
Κλείσε τα μάτια σου να δεις