22 Μαΐου 2014

Ετεροδημότες.

Πήρα την τεράστια βαλίτσα με τα βιολέ λουλούδια, εκείνη που θυμίζει οχτάχρονη πριγκίπισσα δημοτικού και χωρίς περιεχόμενο την κουβάλησα μέχρι τα κτελ. Το σαββατοκύριακο θα είχε τριπλό χαρακτήρα, να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα, να δω τους φίλους και την οικογένειά μου και φεύγοντας να κουβαλήσω ένα ποσοστό από τα παρατημένα στο πατρικό μπογαλάκια μου. Υπήρχε μια διάχυτη ανησυχία στο σταθμό, φωνές ήπιων ντεσιμπέλ γέμιζαν την ατμόσφαιρα και ποικιλόμορφα σακίδια στόλιζαν το φθαρμένο δάπεδο. Ανάμεσά τους άνθρωποι με καρτελάκια στο πέτο, αντιπρόσωποι κομμάτων χαμογελούσαν σε μια προσπάθεια να κρύψουν - ανεπιτυχώς - την ορθοστατική τους κούραση. 

Κατά τις επτά το απόγευμα το το τσούρμο των εξηνταπέντε συντοπιτών επιβιβάστηκε στο λεωφορείο. Τα κλιματιστικά μπήκαν μονομιάς σε λειτουργία - ναι, είχαμε και στο χωριό μας κλιματιστικό - και μέσα σε λίγα λεπτά η θερμοκρασία έπεσε σε βαθμούς που θα ζήλευε και πολική αρκούδα . Βόλεψα τα νεοαποκτηθέντα κιλά μου όπως όπως στο κάθισμα κι έβγαλα από την τσάντα το κιτρινισμένο βιβλίο μου με σκοπό να περάσω τις επόμενες 3 χαμένες από τη ζωή μου ώρες όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Πριν καλά καλά φτάσω στη δεύτερη σελίδα, να σου η Στανίση να χαιρετά από τα ηχεία. Λογικό, σκέφτηκα, ο οδηγός είναι όλη μέρα στο δρόμο και θέλει μουσική, τώρα το τι επιλέγει.. γούστα είπε ο πίθηκος κι έφαγε το σαπούνι. Μπήκα σε διαδικασία απομόνωσης εξωτερικού ήχου, τεχνική καλά εξασκημένη από εποχές σχολείου: συγκεντρωνόμαστε σε εκείνο το μονότονο και συνεχόμενο ήχο που μας ενοχλεί και νοητά ελαττώνουμε την έντασή του μέχρι να εξαφανιστεί (δεν είναι ν' απορεί κανείς λοιπόν γιατί δεν έχω ιδέα από γεωγραφία και ιστορία). Αφού πάτησα διαγραφή σε όλους τους λαϊκούς τροβαδούρους που έκαναν παρέλαση πάνω απ' τα κεφάλια μας, αφοσιώθηκα και πάλι στη Ματαιοδοξία του Ντουλουόζ. Για τα επόμενα δύο λεπτά τουλάχιστον.

Την σκυτάλη πήραν κινητά όλων των εταιριών που ειδοποιούσαν όσο πιο δυνατά μπορούν τους κατόχους τους τραγουδώντας από Θώδη μέχρι Karma Police. Οι δε χειριστές τους απαντούσαν με άνεση οικείου χώρου και φωνή ντελάλη, σαν να ενδιέφερε και τους υπόλοιπους για το Νικολάκη που παρουσιάστηκε πρόσφατα κι έχει ήδη μαζέψει δέκα μέρες φυλακή γιατί ο λοχαγός του δεν τον πάει μία.

Κάπου εκεί έκλεισα τον Κέρουακ κι ακολουθώντας το παράδειγμα τον περισσοτέρων γύρω μου, έκανα σκορ ρεκόρ σε όλα τα εγκατεστημένα παιχνίδια του κινητού χαρίζοντας άφθονα πιου πιου και μπλικ μπλικ στο λεωφορειολαό, ελέγχοντας όμως τακτικά την ώρα μην τυχόν φτάσουμε και δεν το αντιληφθώ εγκαίρως, για να γιορτάσω το πέρας της αεργίας.

12 Μαΐου 2014

ὄναρ

Είμαι σε μια σφαίρα, βλέπω τα πάντα γύρω μου, ανθρώπους στην καθημερινότητά τους, στην ευτυχία και στην οργή τους, στα ψέματα και στις αλήθειες τους. Παίρνω τις βιαστικές τους κρίσεις, τις ζυγίζω μαζί με τα βαθύτερα αίτιά τους ενώ ταυτόχρονα υπολογίζω και ποσοστά λάθους για εκείνα που κρύβονται πίσω από τις αντανακλάσεις του φωτός στο διάφανο και λείο περίβλημά μου. Είμαι σ' εκείνη τη σφαίρα, αναθεωρώ γνώμες κι εκφράζω συγγνώμες για τα επιπόλαια συμπεράσματα που αποδεικνύονται αβάσιμα, προσπαθώ να καταλάβω τις πράξεις των άλλων

κι αίφνης

κάποιος μυρίζει την παρουσία μου, εντοπίζει τη διάφανη φούσκα μου, έρχεται κοντά μου, παρατηρεί την παραμορφωμενη λόγω της σφαιρικής επιφάνειας εικόνα μου και ξεσπά σε χάχανα, χάχανα που δυναμώνουν και γίνονται γέλια, σπαρακτικά γέλια, αντηχούν παντού, σε όλο το χωρό, σταματούν κι άλλοι να δουν, το ντόμινο του εξευτελισμού τίθεται σε λειτουργία, όλο και περισσότεροι με δείχνουν και κλαίνε με στόματα ανοιχτά, με σφραγίσματα σε κοινή θέα, κρατούν τις κοιλιές τους, γελούν με το διογκομένο μου πρόσωπο, με την αφηρημένη, υπερρεαλιστική μου εικόνα, σπάνε με αόρατες καρφίτσες τη στρογγυλεμένη μου ασπίδα κι εγώ δεν αλλάζω, παραμένω αλλόκοτη, κι αυτοί γελούν ακόμα πιο δυνατά, πιο δυνατά γι' αυτό που φαίνομαι χωρίς να με ανοίξουν να δουν αυτό που είμαι.