6 Σεπτεμβρίου 2013

Αλληλούια.

Συνέντευξη υπ' αριθμόν 1.452.

Είχα κλείσει ραντεβού την ίδια μέρα το πρωί, ακυρώθηκε για τις 8 το βράδυ. Βγήκε το πρόγραμμά μου οφφ κι ένας πονοκέφαλος είχε αρχίσει να μου κάθεται στο σβέρκο. Ήμουν στο δρόμο από τις 10 το πρωί και θα συνέχιζα το τρέξιμο μέχρι τις 9, όπως είχε ήδη αρχίσει να φαίνεται μετά τις αλλαγές.
Στην τηλεφωνική εταιρεία,  γνωστή και ως εργοστάσιο ανθρώπινου δυναμικού,  που θα χρησιμοποιούσα ως δικαιολογία για να μην κάθομαι τα πρωινά και θα ανταμειβόμουν γι' αυτό με χαρτζιλίκι, θα έγραφα τεστ. Άλλαξα τραίνο και κατευθύνθηκα προς τα εκεί. 
Μετά από 4 ώρες το κεφάλι μου ζύγιζε έναν τόνο. Διαδρομές επί διαδρομών καταλήγοντας σ' ένα high class καφέ, κουρασμένη και καταϊδρωμένη, μ' ένα βιβλίο του Κούντερα στο χέρι. Παρήγγειλα το γνωστό ότικάτσει καφέ κι άρχιζα να διαβάζω με τη συνοδεία dance μουσικής περιμένοντας το ρολόι να σημάνει την ογδόη μετά μεσημβρίας. Πονοκέφαλος και γκιλοτίνα πουθενά. 
Οι δείκτες του ρολογιού μου έκαναν τη χάρη και πήραν τη θέση που επιθυμούσα. Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς το φροντιστήριο σκεπτόμενη ότι το μαξιλάρι φάνταζε πιο κοντά από ποτέ.
Μπήκα μέσα στην κεντρική αίθουσα/ χολ. Ευθεία μπροστά, σ' ένα γραφείο η διευθύντρια μιλούσε στο τηλέφωνο. Δίπλα στην πόρτα μια γλυκιά γραμματέας μου πρότεινε να καθίσω να περιμένω εκεί. 
Πίσω από τη γραμματέα το ΔΕΟΣ.  Ένας τεράστιος πίνακας ο οποίος απεικόνιζε την Παναγία με το θείο βρέφος σε πραγματικές διαστάσεις. Από το μέγεθος του μωρού υπολόγιζα ότι θα ήταν τουλάχιστον 6 μηνών, η δε Παρθένος Μαρία ήταν μια γυναίκα ψηλή, γεματούλα και όχι πολύ ευχαριστημένη. Ίσως αυτό που τη βασάνιζε ήταν μια προαγωγή σε φόντο διευθύντριας. 
Κάτω από τον πίνακα με κόκκινα γράμματα στον τοίχο είχε γραφτεί "Είμαι εδώ για να σας εξυπηρετήσω". Σε ποιόν αναφερόταν; Στη γραμματέα; Κι αν ναι, γιατί είχε γραφτεί προσεκτικά ακριβώς κάτω από τον ογκώδη πίνακα; Μήπως αναφερόταν στην ταλαίπωρη μάνα με το μωρό αγκαλιά; Η΄μήπως και στις δύο;
Τον ειρμό των εποικοδομητικών μου σκέψεων διέκοψε η φωνή της αφεντικίνας που με καλούσε να πάω κοντά στην έδρα της για να με δει λίγο. Ήμουν όρθια δίπλα της και με ζύγιζε από πάνω μέχρι κάτω σχολιάζοντας το χαμόγελό μου. Προσπαθούσα να θυμηθώ τη θέση είχα γράψει ότι ζητούσα στο βιογραφικό. Η επόμενη ερώτηση αφορούσε το ζώδιό μου, μια πολύ λογική ερώτηση, sos για κάποια που αναζητεί δουλειά ως καθηγήτρια. "Και γιατί θέλεις να μείνεις εδώ;", συνέχισε η μελαχρινή, με σαρκώδη χείλη γυναίκα. "Μου αρέσει η περιοχή", απάντησα νιώθοντας άβολα με το ύφος της. Δε φάνηκε να πείθεται. Για να με εκπλήξει προφανώς μου έκανε μία ερώτηση σχετική με το δηλωθέν επάγγελμα και αγανακτισμένη από το τίποτα κατέληξε "Ωχ, βρε κοπέλα μου, άστο, δεν έχω χρόνο σήμερα, θα σε καλέσω άλλη στιγμή". Την ευχαρίστησα για το χρόνο της και κατέβηκα τις σκάλες τρέχοντας να ξεφύγω. Το κεφάλι μου χρειαζόταν κολάρο για να μείνει στη θέση του. 

Η τσουπωτή μητέρα δε θα κατάφερνε ποτέ να ξεφύγει.  





2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος9/26/2013 9:27 π.μ.

    ζώδιο??

    σε ρώτησε ζώδιο?
    μα τότε έπρεπε να σε πάρει. ω θεοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα ήταν ζώδιο νερού, μας φοβούνται αυτοί, δεν εξηγείται αλλιώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχόλια.