σταφύλι-δαμάσκηνο-μπανάνα

Σχεδόν ένας μήνας στη νέα δουλειά με σταθερό το συναίσθημα του ποια είμαι και γιατί βρίσκομαι εδώ, λες και δεν έχω προσληφθεί για το αντικείμενο πάνω στο οποίο εργάζομαι τα δύο τελευταία χρόνια αλλά για να καταρρίψω τη θεωρία της σχετικότητας.

Τελείωσα τα ονλαην ενδοεταιρικά τρέηνινγκς που βγάζουν λιγότερο νόημα από ότι έβγαζαν τα ευαγγελικά αναγνώσματα μεγάλη εβδομάδα στον άγιο Δημήτριο που με τραβολογούσε άρδην η μητέρα μου όταν ήμουν νήπιο για να λάβω συγχώρεση επειδή έφαγα το παγωτό του αδερφού μου ενώ αυτός προσπαθούσε να αφοδεύσει στο μπάνιο φωνάζοντας εης μάνα/εης πατέρα, αναφερόμενος στο πάλαι ποτέ καθόλου αστείο ανέκδοτο.

Χαζεύω φωτογραφίες διακοπών στο φατσοβιβλίο ανθρώπων τους οποίους έχω να δω τουλάχιστον πενταετία και που παρόλα αυτά,θα τους αναγνώριζα χωρίς κανένα πρόβλημα σε δωμάτιο χωρίς φως, χωρίς γυαλιά σε νύχτα αφέγγαρη.

Ταυτόχρονα, δικαιώνοντας το μουλτιτασκινγκ στο βιογραφικό μου, ξοδεύω το μισθό μου σε αντικείμενα που σε ποσοστό 76,3% δε χρειάζομαι κυρίως για να εξοστρακίσω τη ληθαργική απραγία.

Ανάμεσα στα δύο μόνιτορ ένα μπλε μπολάκι με σταφύλι, δαμάσκηνο και μπανάνα.


** Υπενθύμιση στο κινητό: πριν από ποιες λέξεις μπαίνει το τελικό ν **