1 Οκτωβρίου 2013

Εργασία και χαρά, μέρος πρώτο.

8 η ώρα με ξυπνάει και σηκώνομαι κατά κανόνα, ένα εικοσάλεπτο αργότερα. Καφές καραβίσιος με χλιαρό νερό, ανώδυνα ερεθίσματα με επιτομή το καντι κρας. Χαλαρές κινήσεις και ακούσιες συγκρούσεις με τον τοίχο (σε 10 χρόνια θα χρειαστώ καινούρια μικρά δαχτυλάκια ποδιών). Ησυχία ή ράδιο, ανάλογα με τις ορέξεις. Ντουζ ντύσιμο και εγκατάλειψη οικίας στις 9,20 με εφόδια ένα βιβλίο κι ένα μπουκαλάκι νερό.
  




Πρωινή δουλειά.
Το πρωί μεταφέρω αλυσιδωτά την πίεση από πάνω μου στους ανυποψίαστους, αγενείς, αγχωμένους δέκτες των τηλεφωνημάτων μου. Κάποιος είχε πει ότι αυτή είναι από τις χειρότερες δουλειές του κόσμου -αυτός ο κάποιος είμαι εγώ. Εγκατέλειψε σταχτοπούτα το πατατράκ σου ορφανό μετά τις όποιες βωμολοχίες και προχώρα παρακάτω ευδιάθετη, έχεις ένα στόχο να πιάσεις. 

Και μέσα στα 736.298 ντεσιμπέλ μία τριάδα ανθρώπων που μ΄ έβαλαν στην ομάδα τους επειδή είμαι δροσιά, όπως χαρακτηριστικά λένε. Η ομάδα του "δες το αλλιώς", κάνε τη δουλειά σου με χιούμορ και φεύγοντας άσε στην είσοδο του κτηρίου όποια αρνητική σκέψη. Η ομάδα που μου δείχνει αστείες φωτογραφίες στο κινητό και μου γυρνάει την καρέκλα 360 μοίρες, που με πνίγει με τα καλώδιά μου όταν με παίρνει από κάτω. Που σχολιάζει τα τερτίπια των υψηλά ιστάμενων συνωμοτικά. Που πιέζει τις ώρες να περάσουν πιο γρήγορα. Ένας βόριος, 2 νότιοι κι εγώ. Η ομάδα. 

Δύο η ώρα, άσε τις χαιρετούρες, θα τους δεις κι αύριο.

1 σχόλιο:

Σχόλια.