εορταστικό επεισόδιο

αντί για τούρτα μελομακάρονα

λευκοντυμένες τρίχες που συνεχίζουν να κοιμούνται κάτω από την κόκκινη βαφή

επαγγελματικό πάνικ ατάκ και τσάντα λαχανί για δώρο

32 (χρόνια) και σήμερα.


(η τάνια τσανακλίδου να πιάσει το μικρόφωνο)

milý deníčku

Σου στέλνω από τη χώρα των μυθιστορημάτων, τα πολύχρωμα σπίτια, τους σφιχτούς γιακάδες, τα γούνινα καπέλα, τις σαράντα-οχτώ διαφορετικές πυκνότητες ομίχλης. Ενάμισης μήνας νεωτεριστικής καθημερινότητας στολισμένος με άγνωστες λέξεις, δυσπρόφερτους φθόγγους και μπύρες. 

Πολλές μπύρες. Μαύρες, κόκκινες, κίτρινες, με μέλι, φράουλα, ροδάκινα, μέντα, μπύρες με μεζέ ή ξεροσφύρι, με γκουλάς ή σκορδόσουπα. 

Και οι άνθρωποι; Οι άνθρωποι χαμογελούν όταν τους χαμογελάς όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Επιστρατεύουν οποιαδήποτε τεχνογνωσία πάνω στην παντομίμα προκειμένου να σε βοηθήσουν, 

όλοι έτσι θα μου πεις; 
δεν ξέρω, ίσως το στατιστικό μου δείγμα να μην είναι αξιόπιστο αλλά ποιος νοιάζεται; (αυτός, 1-0)

Γνώρισα και νέα άτομα, από διαφορετικές χώρες, με διαφορετικές κουλτούρες, κάποιοι πίνουν τσάι νυχθημερόν, ενώ άλλοι ρεύονται ανερυθρίαστα για να δείξουν το πόσο απήλαυσαν το γεύμα τους. 

Οι περισσότεροι όμως κοιμούνται από τις δέκα.

Τα Χριστούγεννα εδώ; Ξύλινα σπιτάκια παντού, τύπου έλεγκαντ εμποροπανήγυρη, πουλάνε από πλεχτές κάλτσες μέχρι ακαταλαβίστικα εδέσματα.

Ο ντόπιος Αη-Βασίλης λέγεται Μίκουλας (το σίγμα παχύ, σαν να έχεις μπιμπίκι στη γλώσσα), έχει για ακολούθους του ένα αγγελάκι κι έναν διάβολο και στα άτακτα παιδιά δίνει αντί για δώρο, πατάτες και κάρβουνο.

Πήγα και στο παγοδρόμιο, φόρεσα τα παγοπέδιλα κι έφερνα την πίστα γύρω γύρω υποβασταζόμενη  από τα προστατευτικά

(υποσημείωση: μούντζα στον Αλέξη Κωστάλα).


Σε φιλώ, 

Na zdraví κι απάνω τούρλα. 

 

το Έτσι και το Αλλιώς

Έφτασε η ώρα, ή σχεδόν έφτασε, ή τέλος πάντων είναι τόσο κοντά που μυρίζουμε το μεσημεριανό της στην ανάσα της. Να μείνουμε ή να φύγουμε; Τι μέλλον θέλουμε; Ποιά είναι η ιατροφαρμακευτική κάλυψη εδώ, εκεί και στη Βόρεια Αμερική; Ποιο κράτος πρόνοιας βαραίνει περισσότερο στις επιθυμίες μας;

Να μεταφράσεις βιογραφικό, να πλασάρεις τον εαυτό σου σωστά σαν ο εαυτός σου να ήταν βιολογική μουστάρδα σε ράφι σούπερ μάρκετ, να βρεις κάπου να πιστέψεις και να συντηρήσεις μια ελπίδα μέσα σου ότι κάποιος μπορεί να σε μισθώσει για τις πραγματικές σου δυνατότητες, ότι κάπου αλλού υπάρχει κάτι διαφορετικό από το φυτοζωώ κι απλώς επιβιώνω. 

Ψάξε αγγελίες, στείλε μεηλ, φάε λίγο νύχι, χάζεψε τη βιβλιοθήκη αναρωτώμενος όλα αυτά τα βιβλία πως θα πάρουν φτερά, κοίτα ενδεικτικές τιμές ενοικίων, μπες λίγο γοογλε μαπς, φάε κι άλλο νύχι, τι να λέει ο πρωτεξάδελφος του ανιψιού του κολλητού σου που έχει φύγει χρόνια, κοίτα τα έπιπλα που σε έχουν χωρέσει μέσα τους τόσα χρόνια, συνέχισε να τρως νύχια - στ' αρχίδια σου και το πικρό μανό - στ' αρχίδια σου και που το στόμα σου που έχει γεύση μουχλιασμένου πυριτίου, να ένα καλό σάητ με πληροφορίες για τις συγκοινωνίες και τα  events, αχ καλέ τι ωραία events είναι αυτά - γούτσου, μπες στο φάκελο διακοπές 2013 και χάζεψε αυτά που θα αφήσεις εδώ, κάτσε λίγο ζύγισε τα όλα, {αν μείνεις εδώ θα ζήσεις έτσι μεν αλλά θα έχεις όμως}, {αν πας εκεί θα ζήσεις κοίτα πως αλλά θα σου λείπει}, γιατί δεν μπορώ να τα έχω όλα; σκάσε ανόητο παιδί κρυμμένο, πότε θα μάθεις ότι μεγάλωσες, τα παραμύθια ψόφησαν , τα έφαγε η μαρμάγκα, καπούτ ρε παιδί μου, πως το λένε, καπούτ και τα νύχια

λογύδριο τέλος, διάλειμμα για νεκταρίνι, λογισμοί στο οφφ

διακοπές

-και πήγες διακοπές;
-και πήγα διακοπές.
-στη θάλασσα;
-όχι
-στο βουνό;
-όχι
-τότε που;
-στα φτερά μια πεταλούδας στην άκρη του κόσμου
με άγνωστους φθόγγους και ξένα παλάτια,
σε ποτάμια γεμάτα από ριγωτούς σκύλους
που φέρνουν στο στόμα ματσάκια βιολέτες
εκεί που οι άνθρωποι βυζαίνουν ακόμα
κριθάρι με γεύση φρούτων του δάσους
κι αλλέγροι χτενίζουν τους δρόμους με ρόδες
τίκτοντας μέλλον πνιγμένο στο χίονι
κι όταν ο ήλιος τους φτύσει στα μάτια
ζυμώνουν τα σώματα στου κόσμου τη χλόη

-και; καλά τα πέρασες;

λόλα, να μία λύση

κι αφού εκείνος ο καταρράχτης δεν έχει κάποιο τέλος  -είχε ήδη αρχίσει να φαίνεται από το καλοκαίρι της κόλασης- ίσως τελικά να μην έχει νόημα να μαζεύεις τα νερά που δραπετεύουν με τη σκοροφαγωμένη σκούπα, αλλά να κάτσεις από κάτω του, να σε βρέξει μία κι έξω, να στάζεις από τη μύτη, τα αυτιά, τα νύχια και τις ρώγες κι ύστερα ψυχρολουσμένη να βγεις στον ήλιο του οποίου το μέλλον γνωρίζεις καλύτερα απ' τον ίδιο και να συγκεντρώσεις όλη εκείνη την αυτοαναφορικότητα στα φύλλα της τριανταφυλλιάς που μαραίνεται.

βαβέλ

βλέπω κόσμο ημερολόγιο μου
κόσμο με κοκτέηλ στο χέρι και με σέλφι σε μπαράκια
να δημοσιεύει γκουρμέ απολαύσεις χτυπημένες από θαλασσινό αέρα
κόσμο που περιφέρει την ανεμελιά του σα σημαία
και το νεοαποκτηθέν λαδερό σώμα σαν προσωπικότητα
κόσμο που ζει μόνο στο ροζ ταφτά της φόδρας της σταχτοπούτας 
αγκαλιά με γραβατωμένους μονόκερους  
κόσμο που βουλιάζει στο φλεβίτη για ένα νέο άη φον

και θέλω να τους πιάσω απ'το γιακά
να τους ρωτήσω
δεν σας γαργαλάνε τον κερατοειδή τα αγγούρια;
στο σπίτι σας δεν έχει νέφος;

κι οι σχέσεις οι μεγαλωμένες δίπλα δίπλα,
σημαιοφόροι και παραστάτες σε κοινά εμβατήρια
που μοιράστηκαν ζουμιά, ιδανικά, κρεβάτια
τώρα με τι δύναμη να συγχρονιστούν που ακολουθούν ασύμφωνες πυξίδες;
αξίζει, πες μου, τον κόπο να μάθεις τις γλώσσες της βαβέλ για των αναμνήσεων τη χάρη;


"Αυτές τις καταστάσεις πρέπει να τις δέχεσαι φυσικά κι αβίαστα ", είπε ο γιατρός, 
"όπως δέχεσαι τα φύλλα που πέφτουν τον Οκτώβρη"
και συνταγογράφησε μία ώρα ελεύθερο, δύο ύπτιο και μιάμιση πρόσθιο. 

χθες

μαμάδες - μπαμπάδες - γιαγιάδες -παιδιά
αυτοκόλλητα στο πέτο και ιδρώτας στο μέτωπο
πιστεύουν - ελπίζουν - διασκεδάζουν - περιφέρονται
αγανακτισμένοι και περίεργοι
με κλεμμένη αξιοπρέπεια ή με τόκο δανεισμένη
"που μας πηγαίνει αυτό το τρεχαντήρι;"


*ένα κορίτσι βάφει τα χείλη της κόκκινα | ένα αγόρι της χαμογελά και τη φιλάει στο μάγουλο
καθρεφτίζονται στο τζάμι του διπλανού αυτοκινήτου*

φευ

ιούλιος 2015
πανικός παντού,
ολγατρεμίτσες και πρεντέρηδες φέρουν απόψεις που μυρίζουν νοθεία, ο τρόμος, ο φόβος και το κακό συναπάντημα, πολιτικές τοποθετήσεις λουόμενων avec κοκτέιλ, έντεκα εκατομμύρια δίκια συσσωρευμένα σ' ένα κράτος κατάρρευσης παλεύουν να πείσουν ανυποχώρητα, μέσα μαζικής μεταφοράς γεμάτα σχιζοφρένεια, φιλίες βυθισμένες στην ειρωνεία, επισημοποίηση διχασμού, παύση μισθοδοσίας, συνειδητές απόψεις πεθαμένες κάτω από την πίεση μαινόμενου πλήθους,
βροχή και χώμα έξω απ' τα σπίτια, μέσα στους καναπέδες, στα λαρύγγια και στο στήθος, 
ανταποκρίσεις από κάθε γωνιά της γης, απ' την Αφροδίτη και το Δία,
άρθρα, συνεντεύξεις, καταπέλτης γεγονότων, άγχος μανούλα μου,

μου λείπει ο αδερφός μου και η ηρεμία μου

ιστορία ξέρνα τα μελλούμενα, όχι άλλες αεροβασίες, μη.

γείτσες.

Αφού βαρέθηκε ένας ουρανός ολόκληρος να μας ξεπλένει ως είδος έξι μήνες τώρα, κονιορτοποίησε την άνοιξη εν μία νυκτί και την έβαλε να εισχωρήσει μέσα μας, δημιουργώντας δήθεν μικρόβια-τάχα μου ντε- εξωθώντας το εσωτερικό μας να ωρύεται και να αυτογδέρνεται, εκτοξεύοντας σταγονίδια με ταχύτητα μεγαλύτερη από εκείνη του σκότους προς πάσα κατεύθυνση.
Αυτά. 

ΥΓ. Ο χρόνος απουσίας από το ιστολόγιο είναι σαφώς δυσανάλογος από εκείνον της έκτασης της ανάρτησης και 
σιγά, ό,τι θέλω θα κάνω.