27 Ιουλίου 2015

βαβέλ

βλέπω κόσμο ημερολόγιο μου
κόσμο με κοκτέηλ στο χέρι και με σέλφι σε μπαράκια
να δημοσιεύει γκουρμέ απολαύσεις χτυπημένες από θαλασσινό αέρα
κόσμο που περιφέρει την ανεμελιά του σα σημαία
και το νεοαποκτηθέν λαδερό σώμα σαν προσωπικότητα
κόσμο που ζει μόνο στο ροζ ταφτά της φόδρας της σταχτοπούτας 
αγκαλιά με γραβατωμένους μονόκερους  
κόσμο που βουλιάζει στο φλεβίτη για ένα νέο άη φον

και θέλω να τους πιάσω απ'το γιακά
να τους ρωτήσω
δεν σας γαργαλάνε τον κερατοειδή τα αγγούρια;
στο σπίτι σας δεν έχει νέφος;

κι οι σχέσεις οι μεγαλωμένες δίπλα δίπλα,
σημαιοφόροι και παραστάτες σε κοινά εμβατήρια
που μοιράστηκαν ζουμιά, ιδανικά, κρεβάτια
τώρα με τι δύναμη να συγχρονιστούν που ακολουθούν ασύμφωνες πυξίδες;
αξίζει, πες μου, τον κόπο να μάθεις τις γλώσσες της βαβέλ για των αναμνήσεων τη χάρη;


"Αυτές τις καταστάσεις πρέπει να τις δέχεσαι φυσικά κι αβίαστα ", είπε ο γιατρός, 
"όπως δέχεσαι τα φύλλα που πέφτουν τον Οκτώβρη"
και συνταγογράφησε μία ώρα ελεύθερο, δύο ύπτιο και μιάμιση πρόσθιο. 






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια.