ὄναρ

Είμαι σε μια σφαίρα, βλέπω τα πάντα γύρω μου, ανθρώπους στην καθημερινότητά τους, στην ευτυχία και στην οργή τους, στα ψέματα και στις αλήθειες τους. Παίρνω τις βιαστικές τους κρίσεις, τις ζυγίζω μαζί με τα βαθύτερα αίτιά τους ενώ ταυτόχρονα υπολογίζω και ποσοστά λάθους για εκείνα που κρύβονται πίσω από τις αντανακλάσεις του φωτός στο διάφανο και λείο περίβλημά μου. Είμαι σ' εκείνη τη σφαίρα, αναθεωρώ γνώμες κι εκφράζω συγγνώμες για τα επιπόλαια συμπεράσματα που αποδεικνύονται αβάσιμα, προσπαθώ να καταλάβω τις πράξεις των άλλων

κι αίφνης

κάποιος μυρίζει την παρουσία μου, εντοπίζει τη διάφανη φούσκα μου, έρχεται κοντά μου, παρατηρεί την παραμορφωμενη λόγω της σφαιρικής επιφάνειας εικόνα μου και ξεσπά σε χάχανα, χάχανα που δυναμώνουν και γίνονται γέλια, σπαρακτικά γέλια, αντηχούν παντού, σε όλο το χωρό, σταματούν κι άλλοι να δουν, το ντόμινο του εξευτελισμού τίθεται σε λειτουργία, όλο και περισσότεροι με δείχνουν και κλαίνε με στόματα ανοιχτά, με σφραγίσματα σε κοινή θέα, κρατούν τις κοιλιές τους, γελούν με το διογκομένο μου πρόσωπο, με την αφηρημένη, υπερρεαλιστική μου εικόνα, σπάνε με αόρατες καρφίτσες τη στρογγυλεμένη μου ασπίδα κι εγώ δεν αλλάζω, παραμένω αλλόκοτη, κι αυτοί γελούν ακόμα πιο δυνατά, πιο δυνατά γι' αυτό που φαίνομαι χωρίς να με ανοίξουν να δουν αυτό που είμαι.