11 Φεβρουαρίου 2014

Αναρρωτική.

Κάθομαι σ' εκείνη την ασύμβατη με το χώρο καρέκλα, αγκαλιά με τη μαλακή κουβέρτα. Δε θα πάω στο "εργοστάσιο" σήμερα κι αν και άρρωστη, η απόφαση κρύβει μέσα της ψήγματα χαράς. Τυλίγω το γδαρμένο από τις λέξεις λαιμό μου, τον τυλίγω με φροντίδα σαν παιδί χτυπημένο και του δίνω ζεστά για να συνέλθει. Σκέφτομαι το σχολείο, την αγωνία της γρίπης προκειμένου ν' αποφύγω το τότε εργασιακό οχτάωρο, ένας σαραντάρης πυρετός ως έξοδος κινδύνου από την ανία. Τώρα θα πήγαινα σχολείο, τώρα θα το προτιμούσα. Θα ξεφορτωνόμουν τις αυτοματοποιημένες απαντήσεις μου κι αν δε μου άρεσαν αυτά που άκουγα, θα άφηνα το μυαλό μου να πετάξει. Μεγαλώνοντας όλοι αναθρέφουμε ένα Μερσώ μέσα μας, συνηθίζουμε, βολευόμαστε και ελαττώνουμε τις αντιδράσεις μας. Όχι εγώ όμως, όχι σήμερα. Σήμερα είμαι άρρωστη και θα μείνω σπίτι με το έτσι θέλω μου. Γιατί -νομίζω- ότι μπορώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια.